استانبول / خلیل سلحشور/ خبرگزاری آناتولی

وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا در گزارش جدیدی اعلام کرد: پنتاگون از سال 2002 تاکنون بیش از 76 میلیارد دلار جهت تهیه سلاح، دستگاه‌های ارتباطی و دیگر تجهیزات نظامی برای ارتش و پلیس افغانستان هزینه کرده است.

در این گزارش که از سوی دفتر حسابرسی ایالات متحده آمریکا منتشر شده، آمده است:

«از سال 2001 تاکنون هزینه خرید حدود 600 هزار قبضه سلاح به نیروهای افغانستان پرداخت شده است. حدود 322000 قبضه به ارتش و 278000 قبضه به پلیس این کشور داده شده است. حدود 81 درصد این سلاح ها تفنگ و تپانچه بوده است.

در سال 2003، ایالات متحده شروع به تامین تجهیزات مختلفی برای ارتش ملی و پلیس ملی افغانستان کرد. این دو مشترکا به عنوان نیروهای امنیتی و ملی افغانستان شناخته می شوند.

از دیگر تسلیحاتی که در اختیار نیروهای امنیتی افغان قرار گرفته، حدود 76 هزار خودرو؛ شامل خودروهای سبک غیر زرهی رنجر، «فورد» و کامیون‌های باربری و همچنین 22 هزار خودروی «هاموی» بوده است.

منابع مالی برای خرید حدود 163000 مورد وسایل ارتباطی مانند تجهیزات رادیویی؛ شامل 95000 مورد برای ارتش ملی و حدود 68000 برای پلیس ملی افغانستان از سوی آمریکا تامین شده است.

حدود 76000 وسایط نقلیه نظامی شامل طیف وسیعی از کامیون ها و وانت های لجستیکی بودند، در اختیار ارتش و پلیس افغانستان قرار گرفته است.

در همین راستا،‌ سلاح های مختلف در سال 2004، تجهیزات انفجاری در سال 2006 و تجهیزات هوشمند، نظارت و شناسایی و هواپیما در سال 2007 به نیروهای مسلح افغانستان داده شده است.

آمریکا مجموعا 30 هزار مورد انواع تجهیزات EOD مانند دستگاه های مقابله با انفجار الکترونیکی، دستگیره های معدن دستی، لباس های بمب‎گذاری شده را برای نیروهای امنیتی افغانستان تامین کرده است.

پنتاگون پس از سال 2007 تعداد 98 فروند هواپیما به نیروهای امنیتی افغان کمک کرده است. در این اواخر نیز بیش از 16000 مورد از وسایل دید در شب بیومتریک و تجهیزات موقعیت یابی نیز توسط آمریکا تامین شده است.

از این تعداد حدود 10200 دستگاه در اختیار ارتش و 5800 دستگاه هم برای پلیس افغانستان قرار داده شده است. آمریکا 208 وسایل حمل و نقل هوایی برای نیروهای افغانستان تأمین کرده است. بیش از نیمی از آنها هلیکوپتر بودند و بیش از یک چهارم هواپیماهای باری بوده اند.

علاوه بر این، ایالات متحده همچنین مهمات هوا به زمین، از جمله حدود 2 میلیون دور توپ، بیش از 200000 موشک بدون سرنشین و حدود 800 بمب عمومی و کیت های بمب هدایت شونده برای نیروهای افغانستان تامین کرده است».

در این زمینه، محمد اکرام اندیشمند، نویسنده و تحلیلگر سیاسی افغانستان در گفتگو با خبرنگار آناتولی تصریح کرذ:

«سلاح و تجهیزات نظامی موجود در ارتش و پلیس افغانستان، ادعای آمریکا مبنی بر هزینه این تجهیرات و سلاح در نیروهای نظامی افغانستان را تایید نمی کند.

دولت افغانستان نیز بارها از آمریکا خواسته تا ارتش افغانستان به ويژه نیروهای هوایی را مجهز کنند و سلاح مورد نیاز را تامین کنند، اما تا تاکنون این کار انجام نشده است. اگر چنین مبلغ گزافی هم هزینه شده باشد، بخش زیاد آن از سوی آمریکایی ها و هم دولت افغانستان به غارت رفته است.

آن سلاح و امکانات نظامی را که آمریکایی‌ها تاکنون به افغانستان کمک کرده اند، نه از نظر کیفیت و نه از نظر کمیت با سلاح و امکانات دوران شوروی قابل مقایسه است که به دولت وقت افغانستان داده بودند.

یک نکته بسیار مهم و حقیقت تلخ است که نیروهای نظامی و امنیتی افغانستان علی‌رغم فدارکاری عظیم نظامیان، از فاسد ترین نهادهای کشور هستند. این فساد مانع اصلی تقویت امور نظامی و امنیتی افغانستان به شمار می رود».

در ادامه عزیز آریانفر، کارشناس سیاسی و رئیس سابق مرکز مطالعات استراتژیک وزارت امور خارجه افغانستان نیز به خبرنگار آناتولی گفت:

«روشن است که این پول از بودجه آمریکا به نام ما نوشته شده و از سوی حلقات و محافل خاصی در آمریکا به تاراج رفته است. آنها خودشان بر جنگ افزارهای کهنه و مستعمل قیمت گذاشته و به ما داده اند.

ارتش ما با این پول می توانست به پیشرفته ترین سلاح‌های هوایی و زمینی مجهز می شد. اصلا نمی دانم که وزارت دفاع ما در خواب بوده و یا چه؟ چگونه با این وضعیت موافقت کرده اند؟

در این موارد نخست باید نیازهای ارتش افغانستان درست ارزیابی می شد. ما در اوصاع جنگ پارتیزانی و چریکی قرار داریم. در این گونه جنگ ها جنگنده، موشک انداز و بالگردهای توپدار و دستگاه های مکانیزه زرهپوش نقش اصلی را بازی می کنند.

پاکستان به آمریکا اجازه نمی دهد ارتش ما این جنگ افزارها را به دست بیاورد. پاکستان توانسته با پافشاری برخی کشورهای عربی، آمریکا را وادار به پذیرش این امر کند که جنگ افغانستان یک درگیری داخلی و شورش است. از نظر آنها دولت افغانستان تنها نماینده یک جناح و طالبان هم یک جناح دیگر است. در نتیجه نباید سلاح های تهاجمی در دسترس یک جناح گذاشته شود. ارتش ما در واقع با دست خالی به میدان جنگ فرستاده شده است.

کمک آمریکا بدون توجه به نیازهای حقیقی نیروهای امنیتی کشورش و بدون آگاهی مردم و شفافیت انجام شده است. هیچ قراردادی هم در این زمینه و جود ندارد. اگر قراردادهای دولتی هم هست احتمالا در درون کاخ ریاست جمهوری افغانستان به دور از چشمان مردم ما امضا شده است.

آیا این قراردادها درپارلمان افغانستان تصویب شده است؟ آیا هنگام تثبیت قیمت سلاح‌ها نمایندگان وزارت دفاع وظایف خود را مطابق لایحه خرید انجام داده اند، یا شخص وزیر دفاع وقت پشت پرده این قراردادها را امضا کرده است؟ باید پارلمان باید در باره آن تحقیق کند و مردم را در جریان قرار دهد».